Soms vertelt een foto een heel verhaal.
Het is in ieder geval een herinnering aan een moment. Een moment dat jij belangrijk genoeg vond om vast te leggen. Dit was voor mij zo’n moment.
Deze foto is genomen eind november 2011. De zon is onder gegaan en we varen terug richting de kampong. Vlak voor we aanmeren gaat neefje Robbie staan op het voorste stuk van de prauw omdat er een visnet in het water lag dat wij moesten ontwijken.
Ik was met mijn gezin en een groot aantal familieleden op reis naar de Molukken. Een geweldige en emotionele reis van 5 weken.
Dit was voor mij de 6e reis naar de Molukken, maar deze keer was het anders.
Dit was voor mij de 6e reis naar de Molukken, maar deze keer was het anders. Het was zo’n reis waarvan je weet dat het nooit weer zal voorkomen. Niet omdat we nooit meer naar de Molukken gaan, want dat willen we nog veel vaker gaan doen, maar omdat het nooit meer zal zijn zoals deze reis.
Dit was die ‘eerste’ keer. De eerste keer naar de Molukken zonder mijn moeder die helaas het jaar ervoor overleed, de eerste reis voor mij als moeder en de eerste grote vliegreis met onze dochter. Ze was toen drie jaar en ging helemaal op in de omgeving. Ze voelde zich méér dan thuis.
Dit was ook de eerste reis voor mijn vader zonder zijn vrouw, dit was zijn eerste reis naar de Molukken als opa. Dit was de eerste reis voor mijn zusje als getrouwde vrouw en dus de eerste reis met haar echtgenoot. Voor hem was het de eerste verre reis die hij ging maken naar een hele andere wereld met een totaal andere cultuur. Dit was de reis met een uitzonderlijke grote groep familieleden vanuit Nederland, een hechte club neven en nichtjes én de keer dat oma ook meeging zodat we met 4 generaties naar haar geboortedorp afreisden.
Zo’n reis was het.
Zo’n reis die je nooit meer op deze manier, met deze mensen zal maken.
De weken op de Molukken waren heel bijzonder, emotioneel, heel verrijkend, heel gezellig en gewoonweg geweldig. Ik beleefde alles intenser en door de ogen van onze dochter leek het voor mij en mijn man alsof dit onze eerste reis was. Alles wat we meemaakten konden we delen met elkaar en met de groep. De emoties en ervaringen, de geuren en kleuren van het land, alles wilde ik het liefst in een doosje stoppen en meenemen. Maar ja.. dat gaat niet…
Toen ik dat dacht, voelde ik een knoop in m’n maag. Zo’n gevoel van heimwee, terwijl ik daar nog zat. Op voorhand misselijk voor het afscheid dat ging komen. Voor het gemis van de kampong en de familiebanden die je alleen daar vindt. Ik riep de laatste dagen ook steeds; ‘oh ik mis het nu al’.
Als ‘zijn’ traditie nam mijn oom ons mee op zijn ‘prauw’ voor een laatste tocht. Dat doet hij altijd de avond voor vertrek. Even de zee op, alles laten bezinken, de zon zien ondergaan, opgaan in de mooie natuur. Genieten van de stilte en even alleen zijn met je gedachten.
Varend afscheid nemen van de kampong, van de eilanden.. en van Maluku. De prauw gaat richting ‘het midden’. Het plekje tussen de eilanden Haruku, Saparua, Seram en in de verte Ambon. Precies dat plekje waar je de zon ziet verdwijnen tussen de eilanden in de zee.
De warme lucht zakte weg met de zon aan de horizon en de koele blauwe lucht rolde zo achter ons over de golven naar de kust. In het midden zaten wij, in het bootje, rustig kabbelend, tussen oranje en paarse luchten. Koraalriffen en donkerblauw water onder ons en groene vruchtbare eilanden om ons heen met witte stranden.
Een prauw is krap en omdat je zo dicht op het water zit wilde ik mahina het liefst op schoot of vlak voor me.
Een prauw is krap en klein en omdat je zo dicht op het water zit, wilde ik Mahina het liefst op schoot of vlak voor me. Al haar uitspraken en reacties heb ik opgeslagen in mijn geheugen.. en op mijn iphone ;). Ik sprak met Mahina en vroeg haar naar haar ervaringen. Ze begreep op haar manier precies hoe bijzonder de reis was en voelde feilloos aan dat dit een bijzonder afscheid was. “Dag Seram!!! Dag Ihamahu, Dag Ullath!! Daaaaggg Hulaliu!!!” Ze zwaaide naar alle kanten. “Het is zo mooi hè mama, komen we wel weer terug dan? Snel?” Terwijl zij haar handen in de lucht stak om vanuit ‘het midden’ te zwaaien naar de eilanden, sprong een dolfijn in de verte even boven het water. Daarna tikte een zeeschildpad zo tegen onze prauw terwijl hij onder ons door zwom. Ook de zeeschildpad kwam kort boven water kijken en dook weer weg.. “Mama kijk!! De dieren komen ook even gedag zeggen!!” ja meisje.. dat deden ze zeker!
“Mama kijk!! De dieren komen ook even gedag zeggen!!” ja meisje.. dat deden ze zeker!
Dankbaar keek ik terug op de tijd die we samen hebben mogen delen en de reis die we samen hebben mogen maken. Met een knoop in mijn maag en een inmiddels slapende dochter op schoot zat ik in de prauw. Ergens in ‘het midden’.
Ik keek naar alle eilanden om me heen;
Dag Seram, dag Saparua, dag Haruku.. terimah kasih banyak, sampe jumpa lagi.’ (dankjewel en tot weerziens)
Mijn foto’s vormen het doosje met herinneringen dat ik graag wilde meenemen.
Ik ruik de geuren en zie de kleuren van de eilanden, ik voel de emoties en herleef de ervaringen van deze unieke reis, elke keer als ik dat doosje open…. op mijn bureaublad.
