Het is lente, het zonnetje schijnt door mijn keukenraam. Ik neem het ervan, doe de deur open en nestel me voor de deur, op de drempel in de zon.
Gelijk dat stemmetje van mijn moeder en mijn oma in mijn achterhoofd;
“Marleen niet op de drempel zitten. Je blokkeert de ‘zegen’ die jouw huis wil binnenstromen.”
Ik gniffel, pak mijn kop thee en blijf lekker zitten.
Pontificaal in de deuropening.
Op de drempel.
Precies zoals het NIET hoort.
Dan hoor ik mijn telefoon. Het is Elvira Nanariain. Oh ja!! Ze zou me nog bellen. Ergens in mijn overvolle mailbox zat nog een mail van haar, ik volg haar via facebook en zij volgt mij, er was iets met een project en ze wilde me spreken.. nah afijn ik sta op, loop weg van de drempel, ik pak mijn iphone op en zij steekt van wal.
Serieus. Het is dat ik een man, kind en een huishouden heb. En zij willen ook nog eten. Het gesprek had namelijk tot zonsondergang kunnen duren.
Uren hebben we gekletst.
Waarover?
Waarover níet!
Wat een herkenning! Wat een fijn gesprek en wat een lieve vrouw.
Lang verhaal kort;
Elvira is half-Moluks en half-Nederlands. Zoals ze zelf zegt, ze is een ‘Mengelmoes’. Het Molukse deel aan haar verhaal staat gelijk aan dat van mij en alle andere derde generatie Molukse vrouwen in Nederland. Alleen heeft zij ook nog een Nederlands deel. Hierdoor zijn er heel veel overeenkomsten in ons verhaal, (bijv. bijgeloof, denk aan die drempel 😉 ) maar ook veel verschillen. In het leven van Elvira is het trauma van de eerste generatie Molukkers nog steeds voelbaar en zichtbaar. Het gevoel ontworteld te zijn en altijd die onbestemdheid. In haar kindertijd ontstond er dan ook verwarring en dit zorgde bij haar voor vragen: wie ben ik? Wat ben ik? Ze had het gevoel dat ze nooit ergens bij hoorde. En juist omdat ze zo graag ergens bij wilde horen, ging ze in haar pubertijd grenzen opzoeken en zich anders gedragen. Ze was altijd op zoek naar bevestiging en kon nooit nee zeggen.
Ze had altijd dat masker op. Probeerde als MengelMoes te balanceren tussen twee culturen en vond in beide niet zichzelf volledig terug.
Er verschijnt een rode draad: de zoektocht naar identiteit. Elvira besluit haar reis en haar zoektocht te documenteren. Met alle pijn en verdriet, maar ook al het moois en alle rijkdom. Haar verhaal staat niet op zichzelf. Ik denk dat velen zich zullen herkennen in haar verhaal.
Elvira weet het zeker. Haar verhaal moet gewoon gepubliceerd worden in een boek. Dat moet gewoon. Of ik haar wilde helpen om haar verhaal naar beeld te vertalen.
Foto’s voor social media, haar blogs, haar website en natuurlijk de cover van het boek. Natuurlijk wil ik hier aan meehelpen en mijn steentje bijdragen aan de droom van Elvira.
Enkele weken later ontmoet ik Elvira voor het eerst in real life. In haar hometown Haarlem. We kletsen uren en uren. Raken niet uitgepraat! Maar gelukkig maken we tussendoor ook nog vele mooie foto’s. En vertaal ik de rode draad in haar boek en leven naar beelden. Het was een fantastische dag samen met Elvira. Zo vertrouwd en zo verrijkend. Heel bijzonder. Elvira is prachtig inside en out, en de foto’s spatten van het scherm. Ze vertrouwt volledig op me en daardoor raak ik in een flow en zijn we zo klaar. Enkele weken later lever ik Elvira een goed gevulde beeldbank waar ze mee kan knallen. Ook kunstenares Suzette Huwae gaat er mee aan de slag voor de vormgeving van het boek. Het kan niet anders dan dat het een plaatje wordt dit boek. Een verhaal waar velen zich in zullen herkennen. Moluks, Nederlands of welke culturele achtergrond dan ook. Zoeken naar je plek, je identiteit is iets wat we allemaal met elkaar delen.
Maar we zijn er nog niet. Elvira’s droom daar is meer hulp bij nodig. Ik heb mijn steentje bij gedragen en ik hoop dat jullie dat ook willen doen.
Elvira is een crowdfunding actie gestart. Wil jij haar helpen om dit boek uit te geven? Doneer jij ook?
Wanneer het doelbedrag niet gehaald wordt, krijg jij je bedrag weer teruggestort maar laten we hopen dat dat niet nodig is.